If it scares you, it might be a good thing to try

“If it scares you, it might be a good thing to try.”

Dat is de tekst die op het kartonnetje stond wat om mijn nieuwe studieboek ‘Coachen als Professie’ gewikkeld zat. Ik heb anderhalve week terug mijn eerste twee opleidingsdagen gehad van de coach opleiding waaraan ik ben begonnen. Ik zou eigenlijk in januari starten, maar op dat moment werd er vanuit de opleiding bepaald dat de opleiding eerst met één en toen met twee maanden werd uitgesteld vanwege de corona-maatregelen. Mijn nieuwe startdatum werd 26 maart. Uiteindelijk is die dag de datum geworden dat mijn moeder is overleden en heb ik drie dagen voor de 26e met de opleider gebeld en afgesproken dat ik de opleiding wederom met twee maanden mocht uitstellen.

Doodeng om nu dan toch te beginnen. Het leven is sowieso al anders dan voorheen, maar dan ook nog beginnen met een nieuwe baan en een opleiding: over jezelf uitdagen gesproken. Ondanks dat ik me besef dat het misschien niet makkelijk gaat worden om alles te combineren, wil ik de opleiding niet langer uitstellen. Dit is wat ik al een jaar wil doen en bovendien is de rekening al betaald. 😉 Toen ik de afspraak maakte om later te gaan beginnen, weet ik niet meer precies wat ik heb gezegd. Ik denk dat ik dingen heb gezegd die er op wezen dat mijn moeder zou gaan overlijden, zonder dat ik dat zelf voor de volle 100% besefte op dat moment. Voor de persoon aan de andere kant van de telefoon was het in ieder geval duidelijk. Ze zei: ‘ik kan uit eigen ervaring vertellen dat de opleiding hier veel steun bij kan geven.’ Dus, ook dat is natuurlijk een reden om gewoon te beginnen. Ik zie het los van een opleiding om zelf coach te worden, maar meteen als een verkapt coachingstraject waarbij ik zelf geholpen word. Twee in één!

Ik besefte me pas de ochtend van mijn eerste opleidingsdag dat ik redelijk zenuwachtig was. Bij aankomst stond ik met de andere deelnemers te kletsen bij het koffieapparaat en ondanks dat dat meteen hartstikke goed klikte, voelde ik me niet 100% mezelf. Het voelde alsof ik dat grote nieuws nog moest gaan delen. Namelijk dat ik dat meisje ben die net d’r moeder is verloren. Alsof het nu volledig mijn identiteit bepaalt. Het huiswerk voor de eerste dag was om een voorwerp met veel emotionele waarde mee te nemen en daar een verhaal bij te vertellen ter introductie van jezelf. Ik hield het bijna niet en begon al te huilen toen de trainer nog met zijn verhaal bezig was en daarbij op een gegeven moment zijn moeder noemde. Toen er gevraagd werd wie uit de groep als eerste zijn of haar verhaal wilde delen heb ik dan ook meteen die kans gepakt. Ik vertelde dat ik twee á drie maanden terug hier al over na had gedacht omdat dat mijn oorspronkelijke startdatum was, maar dat ik toen echt niet wist welk voorwerp ik mee moest nemen. Een foto van mijn kat Romeo? Nou, een voorwerp bedenken met emotionele waarde was sinds toen opeens iets makkelijker geworden. Ik vertelde over de trouwring die ik draag, het hangertje aan mijn ketting en ik had een foto met mijn moeder bij me. Meteen kwamen de tranen natuurlijk, maar uiteindelijk heb ik het verhaal weten te vertellen. En dat luchtte heel erg op. Ik kreeg ontzettend fijne reacties en kwam er daarna achter dat de andere deelnemers stuk voor stuk hun eigen (heftige) verhalen hadden.

Ik ben blij dat ik begonnen ben en weet dat deze opleiding, of alleen al het ontmoeten van al deze mensen, me heel veel gaat brengen. Ik vind het altijd al leuk om met mijn persoonlijke ontwikkeling bezig te zijn en deze opleiding gaat me daarin helpen. Ik heb de afgelopen weken al zoveel valkuilen van mezelf ontdekt waar ik echt heel graag mee aan de slag wil. Met stip op één: minder met anderen bezig zijn en meer met mezelf. Ik raak soms zo gestrest van het terug ‘moeten’ appen en het af ‘moeten’ spreken met mensen. Met een energielevel wat gigantisch is gedaald én dingen die er opeens bij zijn gekomen (zoals regelmatig naar het graf willen, net wat vaker contact zoeken met mijn familie om te weten hoe het met ze gaat, etc.) word ik gek als ik niet voldoende aan mijzelf blijf denken. Dus ja, daar hoort bij dat ik verjaardagen afzeg of dat ik een afspraak cancel die ik net een dag van tevoren heb gemaakt. En ook dat ik een dag vrij neem – nu vandaag bijvoorbeeld, gister einde van de middag pas besloten -, omdat het gewoon even niet lukt met werken deze week en ik echt pas op de plaats moet maken. Overigens belangrijk om hierbij te vermelden: er wordt me vanuit UWV absoluut niet opgelegd dat ik voor elke keer dat het niet gaat een vrije dag op moet nemen hoor, dat is nu vanuit mezelf een bewuste keuze geweest. En ook dát is een goede stap vooruit: niet bang zijn om het aan te geven als het even niet lukt en concrete stappen ondernemen om wel weer back on track te komen.

Een van de dingen die ik door deze vrije dag af kan vinken is deze blog. Heerlijk om daar een vrije dag voor opgenomen te hebben, omdat het er verder niet van kwam de afgelopen weken. Ondertussen zweet ik weg, omdat ik dit buiten in de zon heb zitten typen. Ik heb verder heel de ochtend mijn appjes gelaten voor wat ze waren en buiten in de tuin mijn boek zitten lezen. Eventjes dat moment van niks ‘moeten’ gepakt. Misschien een goed idee om wat vaker random vrije dagen te nemen!