2021

Ik was eigenlijk van plan om vandaag gewoon een dag te laten zijn zoals elke andere en niet mee te doen aan het terugblikken op 2021 zoals IEDEREEN op social media… maar blijkbaar ben ik toch makkelijker te beïnvloeden dan ik zou willen, dus het is toch zo’n dag geworden. Half brakkig (want: gister een pre-NYE party gehad) met koffie, oude nummers van The Kooks (ook daarin beïnvloed door een insta ad) en heel veel mooie foto’s van het afgelopen jaar. Terwijl ik door al die foto’s op m’n telefoon ga voel ik me blij en schieten tegelijkertijd om de vijf minuten de tranen me in de ogen. Dit jaar is een jaar waarin ik een intens groot verdriet heb leren kennen, maar tegelijkertijd zoveel liefde heb ontvangen van mensen om me heen.

Die liefde, die zit ‘m in veel kleinere dingen dan je misschien zou denken. Je hoeft (voor mij in ieder geval) geen groots gebaar te maken om te laten weten dat je aan me denkt. Het is maar net dat ene moment, belletje, kaartje of appje dat je een keer gestuurd hebt. Het is die keer dat je gevraagd hebt of ik op keek tegen kerst en het niet eng vond om dat onderwerp aan te snijden. Dat je me spontaan uitgenodigd hebt om gewoon even met Maud te komen knuffelen. Het zijn al die lieve moeders, waarvan ik weet dat ze aan hun dochters vroegen hoe het met me ging. Het zijn de (meerdere) kaartjes die je hebt gestuurd, zonder dat er een verjaardag of kerst iets was, maar gewoon omdat je van je wilde laten horen. Het is het simpele appje wat je hebt gestuurd wat je afsloot met ‘I love you’, terwijl we dat nooit eerder tegen elkaar gezegd hebben. Het is die nadrukkelijke ‘hoe gaat het met je’ vraag die je niet uit de weg ging. Maar het is ook die keer dat ik gewoon mee mocht met jouw familie om Koningsdag te vieren, wat een heerlijk zorgeloze dag was. Het is het theetje voor de yogales, de fijne gesprekken bij de massagesalon waar ik kom, het drankje dat we anders nooit samen waren gaan drinken. Het is ook nog stééds dat begrip vanuit m’n werk en de rouwpsycholoog (yep, ben er toch voor gegaan haha), die na 4 sessies haar vertrouwen uitspreekt dat ik op een gezonde manier lijk te rouwen en haar misschien niet tweewekelijks nodig heb.

Over die laatste twee dingen: ik ben sinds september/oktober tijdelijk gestopt met werken en naar een psycholoog gegaan. Ik voelde me zoooo down en verdrietig, maar was mezelf ook zo hard aan het pushen om m’n best te blijven doen op werk: het knapte gewoon op een gegeven moment. Ik denk niet dat ik iets had kunnen/moeten doen om dit te voorkomen. Het is gebeurd en, dit klinkt cliché maar het is echt waar, ik heb er zoveel van geleerd. Allereerst, dat ik geen controle heb over het hele rouwen. Ik heb zo hard controle proberen uit te oefenen door veel te praten met mensen, open te zijn, deze blog te beginnen… maar je kunt dit niet beheersen. Rouw gebeurt gewoon en is niet te plannen. Ten tweede besef ik me nu dat ik echt heel hard was voor mezelf en dat dat eigenlijk zo gemeen is om jezelf aan te doen. Ik dacht: ben ik me niet aan het aanstellen? Waarom doe ik niet beter m’n best? Hoe moeilijk is het om gewoon te werken? Ze leggen toch helemaal niet zo veel druk op me? Waarom zou ik me ziek melden; het is niet dat ik helemaal niks meer kan, toch?! Ik denk dat deze strenge manier van praten tegen jezelf, vast en zeker iets is wat veel mensen herkennen. Maar juist doordat ik de stap heb genomen om lief voor mezelf te zijn en me uiteindelijk ziek te melden (hoe moeilijk ik dat ook vond), heb ik mezelf de kans gegeven om ruimte te krijgen in m’n hoofd, heb ik binnen een paar weken m’n levenslust en -energie weer teruggekregen en ben ik nu alweer bijna volledig aan het werk. Ik merk nu ook dat ik veel beter luister naar m’n gevoel: als ik stress voel aankomen, pas ik m’n agenda aan. Ik cancel afspraken, haal TO DO’s van m’n lijst af en ik laat me NIET (of zo min mogelijk) leiden door de gedachte ‘of ik iets wel kan maken’. Als je helemaal over de zeik raakt van de stress in je hoofd, heeft namelijk helemaal niemand iets aan je. Jijzelf niet, anderen niet, niemand niet.

Dus, mocht je nog op zoek zijn naar een goed voornemen voor in het nieuwe jaar: wees lief voor jezelf en voor elkaar. Met alles wat ik hierboven heb geschreven hoop ik dat ik je duidelijk heb gemaakt hoe ontzettend belangrijk en betekenisvol dat kan zijn. Ik wens je in ieder geval heel veel liefde toe in 2022. En ga alsjeblieft niet zitten wachten tot je iets ergs meemaakt om dankbaar te zijn en liefde te geven aan de mensen die je dierbaar zijn. Doe het gewoon lekker nu, want morgen is nooit zeker.