Verbonden door verdriet

Dit is dus hoe het voelt, is wat ik de volgende ochtend dacht. Al die verhalen van mensen die een ouder verloren zijn vond ik altijd heel verdrietig. En ik kon me na het horen van zo’n verhaal echt even rot voelen. Maar het was nooit mijn verhaal. Ik heb dus ook nooit de pijn en het verdriet écht kunnen begrijpen. Ik kon me simpelweg niet voorstellen hoe dit zou zijn en dacht: dit overkomt mij niet. Tot het me dus wel overkwam.

Vrijdag 26 maart is mijn moeder overleden. Ik weet niet of ik mag zeggen dat het echt plotseling was, want ze is niet letterlijk van het ene op het andere moment gestorven. We hebben namelijk een week gehad waarin we wisten dat ze ernstig ziek was, al hebben we tot die vrijdag nooit een waterdichte diagnose van de ziekte gehad. Dus zelfs in die ene week ging ik er nog niet vanuit dat ze zou overlijden. Ik bleef hopen tegen beter weten in, want stoppen met hopen zou gelijk staan aan opgeven. En dat kon gewoon niet. Pas in die luttele paar uur voordat ze overleed verdween de hoop naar de achtergrond en kwam de behoefte om haar te vertellen dat het goed was. Ik probeerde zelf te berusten in de gedachte dat ze zou overlijden, maar wilde vooral ook dat zij er zelf in zou berusten.

En als het dan opeens waarheid is, dan is daar het overweldigende verdriet. Een pijn die al het andere waar ik ooit eerder om heb gehuild mijlenver overtreft. Een verdriet wat je je niet kunt voorstellen als je ouders nog leven, omdat je lichaam je daar simpelweg tegen in bescherming neemt – denk ik. Door het hebben van dit verdriet, voelde ik dan ook direct een verbondenheid met mensen die hetzelfde is overkomen. Verschillende namen gingen door m’n hoofd en opeens besefte ik me hoe ontzettend veel mensen dit ook hebben meegemaakt op een veel te jonge leeftijd (als je hier ooit al oud genoeg voor kan zijn). Het voelt zo wreed en oneerlijk dat je hier als mens totaal willekeurig in terecht kan komen.

Al wil ik ergens geloven dat het misschien niet helemaal willekeurig is. Dat er een reden is. Dat er een reden moet zijn geweest dat mijn moeder zomaar opeens ziek was en – voor we het goed en wel door hadden – gewoon niet meer leefde. Maar mocht er een reden zijn, dan duurt het nog wel even voor ik die inzie. Net zoals het nog wel even gaat duren voor het besef er überhaupt echt is. Tot nu toe overheerst namelijk nog altijd de gedachte: het is gewoon niet waar. Ik kan en wil het simpelweg niet geloven. Want wat zou ik moeten geloven over waar ze nu dan is? Waar ik eerst kon denken, ze is straks in de hemel bij opa en oma, weet ik het nu even niet meer. Is ze ergens? Is ze op een betere plek? Of is ze gewoon weg en kan ze zelf gelukkig niet voelen wat ze nu zou voelen als ze nog leefde? Namelijk een verschrikkelijk verdriet over het feit dat wij nu onze moeder moeten missen, een gevoel wat ze zelf maar al te goed kende. Al die mensen die in mijn gedachten voorbij zijn gekomen de afgelopen weken, waar ik me verbonden mee voel door hetzelfde verdriet… op die manier voel ik me nu ook verbonden met mijn eigen moeder. Opeens begrijp ik haar verdriet. Maar dat zal ik nooit meer tegen haar kunnen zeggen.