Morgen is het een maand geleden dat mijn moeder is overleden. De tijd gaat zo snel: ik ben bang dat er binnen no time opeens een jaar voorbij is. En dat er na verloop van tijd steeds meer gewenning en acceptatie zal komen van de situatie zoals die nu is. Een situatie waarin zij niet meer leeft. Nieuwe gesprekken, knuffels, appjes, samen op vakantie of simpelweg koffiedrinken: allemaal zaken die niet meer gaan komen.
Ik wil zo graag de tijd stilzetten. Want hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer al die laatste gesprekken en aanrakingen naar de achtergrond verdwijnen. Ik zat vorig weekend in de metro met Annabelle en toen kwamen de tranen. Ik zei hardop dat ik bang ben om haar te vergeten. Ik ben bang dat ik vergeet hoe ze binnen komt lopen, vergeet hoe ze ruikt en hoe ze praat. Allemaal van die dingen waar ik niet mee bezig was toen ze nog leefde, maar die nu zo in mijn hoofd zitten. Ik heb het idee dat ik het nu al niet meer zo goed weet allemaal.
Ondanks dat ik het idee heb dat ik nu niet kan visualiseren hoe ze binnen komt lopen, besef ik me ook dat er zat dingen zijn die hele concrete herinneringen geven. Die maken dat het voelt alsof ze toch heel dichtbij is. Dat zijn natuurlijk fimpjes en foto’s, maar ook dingen zoals haar handschrift.
Ik was net op zoek naar hét moussaka recept. Ik wist dat ik ooit een foto had gemaakt van haar receptenboek en heb de afgelopen tijd een aantal keer door WhatsApp en door mijn foto’s gezocht. Zelfs gekeken of ik in mijn fotoalbum kon zoeken op ‘recept’, net zoals je op namen van contacten kan zoeken en er dan een fotoselectie uit komt. Werkte natuurlijk niet. Maar net toen ik mijn vader berichtte of hij mama’s receptenboek thuis wilde zoeken, keek ik naar wat boeken in mijn eigen keukenkast. ‘Mijn favoriete recepten’ zag ik staan. Ik pakte het boek en sloeg het open: ogenschijnlijk allemaal lege pagina’s. Ik weet niet meer precies hoe en wat, maar net zoals met zoveel spullen in mijn huis wist ik meteen dat mijn moeder dit boek een keer aan me gegeven had. Ik nam me natuurlijk direct voor om alle recepten van mijn moeder op te zoeken en uit te schrijven. Ik bladerde verder en zag opeens ‘Zucchini Bran Muffins’ staan. In haar handschrift. Er stond dus toch een recept in. Rechtsboven viel mijn blik op ‘Desserts’: het boek bleek opgedeeld te zijn in categorieën met verschillende soorten gerechten. Ik bladerde terug en kwam op de categorie ‘Salades en groentegerechten’. Zou het?
Ja hoor, opeens zie ik op de eerste pagina van deze categorie het moussaka recept staan. In het handschrift van mijn moeder. Tránen met tuiten. Haar handschrift is zo tekenend en herkenbaar. En hoe bijzonder dat er slechts twee recepten uitgeschreven staan, maar dat dit recept, het recept waar ik net naar op zoek was, daar één van is.
Er zijn nog wel meer bijzondere momenten geweest de afgelopen maand. Ik denk dat als ik nu daadwerkelijk de tijd stil kon zetten, ik nog een jaar door zou kunnen schrijven over alle momenten en gevoelens. Het voelt alsof er al zóveel is geweest. Wat zou dat zeggen over de toekomst? Wat gaat er allemaal nog komen? Of is het alleen in het begin gewoon even heel intens? Wat er in ieder geval nog gaat komen is de dag waarop ze 60 zou zijn geworden. Aanstaande woensdag, 28 april. Ik denk niet dat ik er te veel druk op moet leggen dat dit soort dagen het meest bijzonder moeten zijn. Bijzondere momenten kunnen namelijk op alle dagen gebeuren. Wat ik wél weet, is dat ik woensdag moussaka ga maken. En dat het de eerste keer gaat zijn dat ik haar niet tussendoor kan appen met allerlei vragen, zoals waar ik op moet letten bij het maken van de roux en of ik wel écht sherry en worcester saus moet kopen of dat ik dat niet kan vervangen door iets anders. Dit keer haal ik alles in huis. Deze moussaka wordt precies gemaakt zoals jij het zou doen, mam. Heb er nu al zin in.
Mama, ik mis je 