Sinds dat ik deze blog op Moederdag met de wereld heb gedeeld, heb ik geen nieuwe meer geschreven. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik drukker bezig was met me moe, gefrustreerd en boos voelen. De laatste weken zijn niet zo heel fijn geweest. Het voelt een beetje alsof de vermoeidheid en alle negativiteit van de afgelopen periode eruit zijn gekomen. Er hoefde maar iets te gebeuren of ik raakte gefrustreerd en uit mijn humeur. Misschien ben ik nog niet aan het einde en kom ik er morgen achter dat ik er nog midden in zit, maar het voelt op dit moment alsof ik het terug kan kaderen naar het weekend van Moederdag tot en met Pinksteren.
Ik dacht dat ik na de begrafenis al uit een soort bubbel was gekomen, maar ik heb ontdekt dat er daarna nog een tweede bubbel is ontstaan. Die bubbel van een paar weken waarin ik mensen voor het eerst ging zien, mezelf er dan heel bewust van was ‘dat we het nog ergens over moesten hebben’ en ik me afvroeg wat mensen dachten als ze me zagen. Het zijn de weken geweest waarin ik voor het eerst ging werken bij mijn nieuwe werkgever en voor het eerst weer ging sporten (verbazingwekkend hoe snel ik m’n conditie kwijt ben geraakt). Ik heb in deze weken fotolijstjes met foto’s van mijn moeder neergezet, ben deze blog begonnen en heb onderzocht of ik professionele hulp nodig had (conclusie: nu niet, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk). Met andere woorden, ik was heel actief bezig met het feit dat ik iets heftigs had meegemaakt en daar op de juiste manier mee om wilde gaan.
Maar op een gegeven moment was het nieuwe er misschien een beetje af. Klinkt gek om dat zo te omschrijven, maar ik denk dat dat de juiste manier is. In de gesprekken met mensen voelde het steeds meer alsof ik op de automatische piloot een verhaal aan het vertellen was. En na al die dingen die ik (voor het eerst weer) had gedaan, leek het erop dat de tweede bubbel ook ten einde was gekomen. Dat gevoel van in control zijn viel weg en het ging opeens mis in de week dat ik jarig was. En met misgaan bedoel ik dan dat ik eindelijk zo’n dag had waarvan ik zei dat ik ze niet had. Als mensen vroegen hoe het met me ging kon ik tot dan toe namelijk zeggen dat het niet dusdanig slecht ging dat ik mijn bed niet meer uit kwam of de hele dag op de bank bleef liggen. Tot aan de vrijdag na mijn verjaardag dus.
Mijn verjaardag was de derde van ‘één van die eerste speciale dagen’ kort na elkaar. Mijn moeder’s verjaardag, Moederdag en mijn eigen verjaardag: hoppakee drie op een rij. Ik had van mijn eigen verjaardag nog wel het minst verwacht dat deze zwaar zou worden, maar uiteindelijk werd deze woensdag het begin van een barstende bom die in de laatste paar weken stiekem steeds groter was geworden. Ondanks alle lieve berichten en verrassingsbezoeken voor mijn verjaardag heb ik na twee dagen (met af en aan janken) op vrijdag de hele dag zwelgend in verdriet op de bank gelegen. De plannen van die avond en dag erna heb ik afgezegd, Victor heeft het te verduren gehad en ik heb alleen maar liggen huilen. Ik zou er bijna van op terugkomen dat je niet 24 uur op een dag kunt huilen. Ik denk dat ik die dag echt in de buurt ben gekomen.
Het voelde alsof ik er niet meer uit ging komen. Maar ondanks dat het ontzettend ruk is om dat gevoel mee te maken, is het uiteindelijk ook goed om even zo in de put te zitten. Zodra het lukte heeft m’n zus op me ingepraat, heb ik op het laatste moment toch m’n vriendinnen nog gevraagd om het Eurovisiesongfestival te komen kijken zaterdag, m’n excuses aangeboden aan Victor voor m’n belabberde gedrag en op zondag en maandag oprecht vrolijk mijn verjaardag nog kunnen vieren met mijn familie. Naderhand kan ik zeggen dat het op heeft gelucht en dat ik na dit dieptepunt weer echt op adem kon komen.
Ik voel me nu dus weer beter dan in die weken tussen Moederdag en Pinksteren. Misschien dat de heftige emoties op een gegeven moment weer terugkomen en dat ik dan weer zo’n rotdag (of dagen) nodig heb, maar dat is dan maar zo. Het moet er gewoon af en toe uit. Het is een kwestie van de balans vinden tussen goed voor mezelf zorgen (sporten, juiste hoeveelheid sociaal doen, deze blog schrijven…) en accepteren dat dat klote gevoel mijn lichaam uit moet. Ik verwacht dat dat gevoel echt nog wel vaker zo hevig gaat terugkomen, in ieder geval tot alle eerste speciale dagen zijn geweest. Voor ik het weet zijn we een jaar verder en zijn alle verjaardagen, Sinterklaas en Kerst ook weer geweest. Ik ervaar het nog niet zo, maar de mensen die rouw kennen hebben me beloofd dat de pijn draaglijker wordt naarmate de tijd verstrijkt. Dus totdat de tijd deze wond ook maar een beetje heeft geheeld, zit er niks anders op dan vallen, huilen, op de bank liggen, opstaan en weer doorgaan.
Mama, ik mis je 