Gedachten

De gedachten aan mijn moeder zijn er continue. Bij alles wat ik zie, doe of lees moet ik aan haar denken.

De meest voor de hand liggende prikkels zijn alle spullen om me heen. Ze nam altijd veel dingetjes mee voor in mijn huis, waardoor ik nu maar om me heen hoef te kijken en iets zie wat zij heeft gekocht of wat ze nog op zolder had liggen. De spiegel, de klok, het speeltje van Romeo, de prullenbak, mijn roze dekentje, mijn pannenset en zelfs zoiets lulligs als de warmtemeter die ergens midden in mijn woonkamer staat, omdat ik dacht dat de thermostaat het niet goed deed. Zo kan ik nog uren doorgaan.

Maar los van spullen, gaat het ook om dingen die ik lees. Zoals de hele reeks van de zeven zusters, die Simone en ik ‘voor mama’ gekocht hadden met kerst (maar die we eigenlijk natuurlijk ook lekker zelf wilden gaan lezen). De reeks begint met het verhaal dat de vader van de zussen dood gaat. Elke keer als ik weer een stukje lees denk ik aan mijn moeder. Maar mijn gedachten gaan ook naar haar als ik een artikel lees in de Women’s Health over de positieve impact van een gezond voedingspatroon op het verlengen van je levensduur. Het maakt dat ik denk: tja, het zal wel zo zijn dat je met gezond eten de risico’s van ziek worden verkleind, maar uiteindelijk hoeft het helemaal niks uit te maken. Je kunt gezond eten (en nooit roken, amper drinken, voldoende bewegen a.k.a. alles wat mijn moeder deed) en alsnog vroeg en plotseling overlijden.

Ik denk ook aan mijn moeder als ik in de tuin zit en de strepen op de tegels zie (was niet het allerbeste resultaat na het ‘schoonmaken’ van deze tegels vorige zomer). Of als ik mijn bloesemboom in bloei zie staan die we vorig jaar samen met mijn vader hebben uitgezocht en neergezet. Ik denk ook meteen aan haar als er via een online meeting op werk wordt gezegd dat iemand vandaag vrij is, omdat het zijn verjaardag is en hij 60 is geworden. Maar ook als ik zie dat verse munt in de bonus is, omdat we dit allebei lekker vonden om thee mee te maken. Ik denk aan haar als Romeo opgekruld op de bank ligt, omdat ik normaal gesproken een foto van hem zou maken en hem naar mijn moeder zou sturen. Als ik Nespresso cupjes ga bestellen, omdat we dat meestal samen deden zodat de bestelling groot genoeg was voor gratis kopjes of iets dergelijks.

En natuurlijk denk ik aan haar als ik naar m’n handen kijk en haar trouwring om mijn vinger zie zitten. Of als ik in de spiegel kijk en haar kruisje om mijn nek zie hangen. Als ik mijn eigen bruine ogen zie, die dezelfde kleur zijn als die van mijn moeder.

Ik wil aan mijn moeder denken. Ik wil dat ze onderdeel van mijn leven blijft, ook al kan dat misschien niet meer op de manier zoals toen ze nog leefde. Ik heb allerlei foto’s neergezet in de woonkamer, samen met de kaarten die ik heb ontvangen, een doorzichtig kistje met kleine tastbare herinneringen en een kaarsjeshouder, met elke dag een nieuw kaarsje wat ik aansteek. Dus zo gebeurt het dat, bewust en onbewust, ik heel de dag met haar bezig ben. En het voelt goed om het op die manier te doen. Ik sluit mezelf er niet voor af, maar probeer op deze manier het verdriet, de fijne herinneringen en het ‘normale’ leven door elkaar heen te laten lopen. Haar overlijden is simpelweg onderdeel van mijn leven nu en zo wil ik er ook mee omgaan.