Zuiver rouwen

Ik heb moeite met rouwen deze laatste weken. Ik zou zo graag ‘zuiver’ willen rouwen, op een manier die fijn is, een manier waarbij ik m’n moeder mis en alleen maar met dat gemis bezig ben. Waar ik dan op doel is denk ik het rouwen zoals ik een paar weken terug op kantoor deed.

Ik ben niet veel op kantoor, want thuiswerken is echt nog steeds de norm bij UWV, maar als ik er ben is het ontzettend rustig. Een heerlijke plek waar ik me niet afgeleid voel zoals thuis soms (lees: vaak) wel het geval is met niet-werk gedachten en afspraken, een kat die over m’n laptop loopt, een wasje hier, een wasje daar of me emotioneel voelen en daar makkelijk aan toegeven (dat laatste is soms uiteraard ook een voordeel van thuis zijn).

Kortom, op kantoor is er volledige rust. En die ene keer waar ik op doel zat ik in een lege kantoortuin en pakte ik m’n telefoon. Ik had geen berichtjes, maar op de een of andere manier dacht ik toen ik mijn telefoonscherm zag: goh, dit zou echt een moment zijn waarop mama me iets had geappt of waarop ik haar zou appen om te vragen hoe d’r dag is. En toen voelde ik heel even in stilte dat verdriet en kwamen er tranen. Zuivere rouw om het gemis.

Ik heb de laatste tijd moeite met die manier van rouwen, terwijl dat juist het rouwen is wat ik wil. Het is echt een paar weken weer best wel heel erg goed met me gegaan. En niet dat ik me daar schuldig over voelde, een schuldgevoel heb ik lately niet zo, maar wel dat ik dacht: ja shit ik wil me wel af en toe verdrietig voelen. Want verdrietig voelen is ook fijn op een bepaalde manier. Het geeft niet een gevoel van geluk, maar het heeft iets melancholisch. Of moet ik het als weemoedig omschrijven?

Ik heb het even opgezocht. Het internet omschrijft melancholie als zwaarmoedigheid en weemoed als een lichte droefheid ofwel ‘een zoete pijn’. Ik denk dat wat ik bedoel met zuiver rouwen hier tussenin ligt. Het juiste woord zou ook gewoon verdriet kunnen zijn, alleen wordt dat dan weer als een negatieve emotie omschreven en nou goed… ik bedoel dus een soort positief verdriet.

Ik weet het ook niet precies en ik hoef ook niet de perfecte woorden ervoor te vinden, maar ik denk in ieder geval dat ik me wat vaker verdrietig wil voelen. De afgelopen tijd mag er weer meer qua maatregelen en komt het hele leven wat meer op gang. Mijn leven ook: er zijn weer leuke weekenden weg, het sporten kan allemaal weer, de terrassen zijn open. Ik heb het idee dat mijn leven gewoon weer aan het doorgaan is, alsof er niet zoveel aan de hand is.

Tegelijkertijd komen ook de minder leuke dingen van het leven om de hoek kijken. Nu de afgelopen twee weken ben ik gefrustreerd omdat ik me ziek heb gevoeld van m’n tweede vaccinatie, heb ik moeite met de balans tussen ‘niet te veel en niet te weinig doen’ en voel ik me veel – zoals ik het graag omschrijf – meh. Maar dat is niet rouwen. Althans, niet het rouwen waar ik naar op zoek ben. Dit zijn de dingen die nu wellicht wat zwaarder vallen, maar die ik al ken van voor this life-changing event. Gewoon je slecht voelen vanwege bepaalde onzekerheden en piekergedachtes die veel mensen waarschijnlijk herkennen (ook al maakt dat gegeven het nou nooit per sé makkelijker vind ik). Hier besteed ik momenteel meer aandacht aan dan aan rouwen.

Ik ben wel met het overlijden van m’n moeder bezig en praat er veel over. Wat dat betreft ben ik heel open en ben ik in woorden wel actief met rouwen bezig. Maar woorden gebruik ik meestal in gesprek met andere mensen. En ik heb gemerkt dat ik met andere mensen in de buurt niet zomaar bij dat zuivere rouwen kom en niet zo makkelijk huil. Ik heb daar namelijk niet per sé zin in, maar het is ook niet zo dat ik het tegenhoud. Het komt gewoon niet echt boven met anderen in de buurt.

Als ik zuiver rouwen wil, dan is het belangrijk om die ruimte voor mezelf te creëren. En dus wat meer los te komen van het doorgaan met leven. Echt m’n best doen om stil te staan bij wat ik wil voelen. Ik heb wel ontdekt dat er iets is wat me heel goed op weg helpt hierbij: de podcast van Liesbeth Rasker genaamd Dag voor Dag. Hierin gaat zij in gesprek met mensen die weten wat het is om te rouwen. Altijd als ik naar die podcast luister, komt er wel een traan en ben ik even helemaal in het gesprek, voel ik herkenning en voel ik verdriet en gemis. Het zijn hele uiteenlopende verhalen en ze laten zien dat iedereen rouwen op zijn of haar eigen manier ervaart. En toch hebben de verhalen natuurlijk een immens belangrijke gemeenschappelijke factor: het verlies van een dierbare. De gesprekken zijn intiem, persoonlijk en… het zijn dus toch gesprekken van en met andere mensen die me kunnen helpen met rouwen. Gesprekken waar ik op een zeker manier aan deelneem zonder te hoeven praten, zonder uit te hoeven leggen. Het is elke keer weer een uur of anderhalf uur waarin ik de tijd neem om in het moment te zijn, te luisteren, te huilen en verder helemaal niks. Alleen maar zuiver rouwen.