Niet druk maken, maar accepteren

Woensdagochtend werd ik wakker met keelpijn, dus huppakee meteen naar de testlocatie hier om de hoek waar je zonder afspraak kunt binnenlopen. Ik ben de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ik mezelf heb laten testen, maar elke keer weer was de uitkomst negatief. Ik had ditmaal eigenlijk wel weer dezelfde verwachting, maar ik bereidde mezelf voor op een eventuele teleurstelling: als ik dit keer positief zou zijn zou ik die avond mijn afspraak bij de massagesalon moeten afzeggen (terwijl ik eeeerg aan een massage toe was), maar bovenal zou ik dan mijn opleidingsdagen op vrijdag en zaterdag moeten missen. Die zijn natuurlijk niet te herplannen en die staan HOOG op het lijstje van dingen die ik niet zomaar wil overslaan. Voordat ik de uitslag wist heb ik al tegen mezelf gezegd: Juul, het is een optie dat je niet fysiek naar Den Haag toe mag en als dat zo is, so be it. Liever nu dan dat je dit aan de start van de opleiding zou hebben gehad. Of nog erger: dat ik de laatste opleidingsdagen zou moeten missen, met daarin het examen, mijn diploma – als het allemaal goed gaat – en natuurlijk het afscheid nemen van de groep. Kortom, en nog veel breder dan alleen in het kader van mijn coachopleiding: er zijn ergere dingen in de wereld.

Wie kan raden wat mijn testuitslag was? Yes, hartstikke positief! Geen massage en geen opleidingsdagen. Tenminste, niet fysiek: ik mocht gelukkig digitaal aansluiten! Via Zoom aanwezig zijn terwijl verder iedereen fysiek bij elkaar is, is een beetje behelpen. Maar het is goed gekomen en ik heb alsnog onwijs toffe en leerzame dagen gehad. Ik ben blij dat ik me goed genoeg voelde om aan te sluiten en los van het positief testen niet daadwerkelijk ziek ben geworden.

De situatie doet me terugdenken aan een gesprek dat ik enkele maanden geleden had. Het was nog vrij kort nadat mijn moeder overleden was en ik dus nog veel kennismakingsgesprekken aan het voeren was met mijn nieuwe collega’s bij UWV. Zoals ik al eerder heb geschreven, waren veel van deze gesprekken ontzettend bijzonder en persoonlijk en ben ik erachter gekomen dat iedereen z’n eigen portie aan ongeluk heeft. Iedereen maakt dingen mee. Zo ook deze collega die ervaring had met een zieke echtgenoot, en tegen me zei: ‘maak je geen zorgen, je gaat je vanzelf weer druk maken om de kleine dingen.’ En weet je, ergens geldt dat voor mij zeker ook. Tuurlijk denk ik nu niet meer bij alles wat er gebeurt of waar iemand anders over klaagt: pff, maak je niet druk, het is niet zo erg als je moeder verliezen. Maar… ik denk wel echt dat ik op dit vlak sinds 26 maart 2021 anders in het leven ben gaan staan. Ik maak me over het algemeen echt minder druk. Na deze positieve uitslag gaf ik me eigenlijk heel snel over aan het feit dat ik niet fysiek naar m’n opleiding zou kunnen. En ja ik ben vaak genoeg onzeker en ja ik schiet echt nog wel over dingen in de stress. Maar ik ben beter geworden in uitzoomen en ik vind meer rust in hoe ik omga met de dagelijkse shit die iedereen soms overkomt.

Want die shit is er: elke dag zijn er dingen zoals een fles olijfolie die je per ongeluk door de keuken gooit terwijl er geen dop op zit, een zak kleding die je opstuurt naar een second hand shop waarna je ziet dat je de helft van een paar opgestuurde bikinisetjes nog in je wasmand hebt liggen, een mooie plant die echt heel duidelijk gestorven is ondanks alle pogingen die je hebt gedaan… en dan beschrijf ik nu drie dingen die me alleen al vandaag daadwerkelijk zijn ‘overkomen’. 😉

Ik ben dankbaar dat het me lukt om me minder druk te maken om dingen. Het geeft rust en scheelt energie. En het betekent niet dat ik dingen niet erg mag vinden. ‘Rouwen’ om dat wat niet is gegaan zoals gepland, mag gewoon. Toevallig was dat een les die terugkwam in de opleidingsdagen dit weekend. Wie weet deel ik daar de volgende keer nog wat meer over. Voor nu; maak je niet druk, maar accepteer lekker dat je niet alles in de hand hebt en dat de oplossing soms best snel gevonden is. Zoals de oplossing dat ik een nieuwe plant ga kopen. Zodra ik uit quarantaine mag dan.